Τα Τετράδια της Αμπάς
Ἂν δὲ μοῦ ῾δινες τὴν ποίηση, Κύριε,
δὲ θἄχα τίποτα γιὰ νὰ ζήσω.
-----------------------
Έτσι, την ώρα που με τόση αφέλεια γονάτισα, όλοι νόμισαν πως ήθελα να εκλιπαρήσω, ενώ απλώς ήταν φθινόπωρο...
Το ποίημα In Flanders Fields γράφτηκε από τον Καναδό αντισυνταγματάρχη John McCrae και αποτελεί φόρο τιμής στους νεκρούς του Α' Παγκόσμιου Πολέμου.
Είναι εμπνευσμένο από το θάνατο ενός φίλου του στη δεύτερη μάχη της Φλάνδρας στο Ypres την άνοιξη του 1915.
Παπαρούνες άνθισαν στο πεδίο τις μάχης λίγες μέρες μετά την μεγάλη καταστροφή...
Σε ελεύθερη απόδοση:
Στις πεδιάδες της Φλάνδρας
Στις πεδιάδες της Φλάνδρας, παπαρούνες ανθίζουν Ανάμεσα στους σταυρούς σειρά με σειρά, Την δικιά μας θέση έτσι θυμίζουν. Κορυδαλλοί θαρραλέα πετώντας, αψηφούν των όπλων την κλαγγή σπάνια κελαηδίσματα τραγουδώντας.
Είμαστε οι νεκροί. Πριν λίγες μέρες, ζήσαμε, νιώσαμε την αυγή και είδαμε την ομορφιά της δύσης. Αγαπήσαμε και αγαπηθήκαμε, και τώρα κειτόμαστε στις πεδιάδες τις Φλάνδρας.
Κράτα αυτό που έμεινε από την μάχη μας με τον εχθρό. Σε σένα τ' αδύναμά μας χέρια παραδίδουν τον πυρσό. Κάνε τον δικό σου, κράτα τον ψηλά. Και αν η πίστη σου καμφθεί για μας που 'χουμε πεθάνει δεν θα κοιμηθούμε ποτέ, όσο φυτρώνουν παπαρούνες στις πεδιάδες της Φλάνδρας.
Εσείς που βάλατε την έγνοια προσκεφάλι κι είχατε στρώμα της ζωής την ερημιά Εσείς που χρόνια δε σηκώσατε κεφάλι και καλοσύνη δε σας άγγιξε καμιά
Ήρθε ο καιρός, ήρθε ο καιρός πάνω στου κόσμου την πληγή ήρθε ο καιρός, ήρθε ο καιρός να ξαναχτίσετε την γη.
Εσείς αδέρφια που ποτέ δεν βγάλατε άχνα κι ούτε ξημέρωσε στην πόρτα σας γιορτή εσείς που η πίκρα σας πλημμύρισε τα σπλάχνα κι όλοι σάς βλέπανε σαν άγραφο χαρτί.
Ήρθε ο καιρός, ήρθε ο καιρός πάνω στου κόσμου την πληγή ήρθε ο καιρός, ήρθε ο καιρός να ξαναχτίσετε την γη.
Δώσ’ μου το χέρι σου και θα χορέψουμε Δώσ’ μου το χέρι και θα μ’ αγαπάς. Σαν ένα λουλούδι μόνο θα είμαστε Σαν ένα λουλούδι – κι άλλο τίποτα πια.
Την ίδια στροφή θα τραγουδάμε, Στο ίδιο βήμα χορό θα πατάς. Σαν ένα στάχυ θα κυματίζουμε, Σαν ένα στάχυ – κι άλλο τίποτα πια.
Σε λένε Ρόσα κι εμένα Ελπίδα, Όμως το ίδιο σου τ’ όνομα θα το ξεχνάς Γιατί σαν ένας χορός πάνω στο λόφο θα είμαστε Σαν ένας χορός – κι άλλο τίποτα πια...
Μετάφραση: Δημήτρης Αγγελής
Dame la mano
Dame la mano y danzaremos; dame la mano y me amarás. Como una sola flor seremos, como una flor, y nada más...
El mismo verso cantaremos, al mismo paso bailarás. Como una espiga ondularemos, como una espiga, y nada más.
Te llamas Rosa y yo Esperanza; pero tu nombre olvidarás, porque seremos una danza en la colina y nada más...
👦👧👦👧👦👧👦👧
Give Me Your Hand
Give me your hand and give me your love, give me your hand and dance with me. A single flower, and nothing more, a single flower is all we'll be. Keeping time in the dance together, you'll be singing the song with me. Grass in the wind, and nothing more, grass in the wind is all we'll be. I'm called Hope and you're called Rose: but losing our names we'll both go free, a dance on the hills, and nothing more, a dance on the hills is all we'll be.
Κύριε! Εσύ που δίδαξες, συγχώρα με που διδάσκω· που φέρω το όνομα της δασκάλας, που Εσύ έφερες, όταν ήσουν στη Γη.
Δώσε μου την μοναδική αγάπη για το σχολειό μου· που ούτε το κάψιμο της ομορφιάς να είναι ικανό να κλέψει την τρυφεράδα μου απ' όλες τις στιγμές.
Δάσκαλε, κάνε ακατάπαυστο τον ενθουσιασμό μου και περαστική την απογοήτευση. Βγάλε από μέσα μου αυτόν τον ακάθαρτο πόθο για δικαιοσύνη που εξακολουθεί να με ταράζει, το γελοίο απομεινάρι της διαμαρτυρίας που βγαίνει από μέσα μου, όταν με πληγώνουν. Να μην πονάει η αγνόηση και να μην θλίβομαι για την λήθη αυτών που μας δίδαξαν.
Κάνε με να είμαι πιο μάνα από τις μάνες, για να μπορέσω ν' αγαπήσω και να υπερασπίσω, όπως αυτές, αυτό που δεν είναι σάρκα της σάρκας μου. Βόηθa με να πετύχω να κάνω για καθένα απ' τα παιδιά μου τον στίχο μου τέλειο και να σου αφήσω αυτή την άφωνη, την πιο δυνατή μου μελωδία, για όταν τα χείλη μου δεν θα τραγουδούν πια.
Δείξε μου τη δύναμη του Ευαγγελίου σου έγκαιρα, για να μην εγκαταλείψω τη μάχη της κάθε μέρας και της κάθε ώρας γι αυτό.
Βάλε στο δημοκρατικό σχολειό μου, τη λάμψη που σκορπίζεται από το τρέξιμο των ξυπόλυτων παιδιών.
Κάνε με δυνατή, ακόμα και στη γυναικεία αδυναμία μου και στη γυναικεία φτώχεια μου· κάνε με αδιάφορη για ό,τι μπορεί να μην είναι αγνό, για κάθε πίεση που δεν είναι της θερμής θέλησής Σου στη ζωή μου.
Φίλε, συντρόφεψέ με! Στήριξέ με! Πολλές φορές δεν θα έχω άλλο από Σένα στο πλευρό μου. Όταν το δίδαγμά μου θα είναι πιο αγνό και πιο θερμή η αλήθεια μου, θα παραμείνω χωρίς τα εγκόσμια· αλλά Εσύ τότε θα με κυβερνήσεις ενάντια στην καρδιά Σου, που γνώρισε αρκετά τη μοναξιά και την αδυναμία. Δεν θ' αναζητήσω παρά στη ματιά Σου τη γλυκύτητα της αποδοχής.
Δώσε μου απλότητα και βάθος· λύτρωσέ με απ' το να είμαι περίπλοκη ή κοινότυπη στο καθημερινό μου μάθημα.
Δώσε μου δύναμη να υψώσω τα μάτια πάνω από το στήθος μου με τις πληγές, μπαίνοντας κάθε πρωί στο σχολειό μου. Να μη φέρνω στην έδρα μου τις υλικές μου ανησυχίες, τις καθημερινές μικροαστικές θλίψεις μου.
Ελάφρυνε το χέρι μου στην τιμωρία κι απάλυνέ το, ακόμα πιο πολύ στο χάδι. Να μαλώνω με πόνο, να ξέρω ότι έχω διορθώσει αγαπώντας!
Κάνε να γεμίσει με πνεύμα το χτισμένο με τούβλα σχολειό μου. Να τυλιχτεί με τη λάμψη του ενθουσιασμού μου η φτωχή του αυλή, η γυμνή του αίθουσα. Η καρδιά μου να είναι η κολόνα του και η αγνή μου θέληση πιο δυνατή από τις κολόνες και το χρυσάφι των πλούσιων σχολείων.
Και, τέλος, θύμιζέ μου από την ωχρότητα του καμβά του Velazquez, ότι το να διδάσκεις και ν' αγαπάς παράφορα στη Γη είναι να φτάνεις με τη λόγχη του Λογγίνου στην καυτή πλευρά του έρωτα.